காலையில் எழுந்ததுமே மஞ்சுவுக்கு மிகுந்த சோம்பலாக தெரிந்தது.
என்ன வாழ்க்கை இது..?
பணம் சம்பாதிக்க வேறு வழியே இல்லையா..?
குழந்தை பிறப்பதற்கு இரண்டு மாதங்கள் முன்பே வளைகுடா நாட்டுக்கு சம்பாதிக்க சென்ற கணவன் இரண்டு வருடங்களாக தன்னை பார்க்க வராமல் இருந்ததால் அது மஞ்சுவுக்கு மிகுந்த சோகத்தை கொடுத்தது.
உடல் பசி அவளை தினமும் மிகுந்த கஷ்டத்தில் ஆழ்த்தியது.
எத்தனை நாள்தான் கணவன் வருவான் ...வந்து தன்னை ஆண்டு அனுபவிப்பான் என்று எதிர் பார்த்துக் கொண்டிருக்க...?
பணத்திற்கு குறைவில்லை... வாய்த்த மாமியாரும் மாமனாரும் அவளை தரையில் நடக்க சம்மதிப்பதில்லை...
இரண்டு மாதத்திற்கொரு முறை தாய் வீட்டுக்கு சென்று ஒரு மாத கால தங்கி விட்டு வர எந்த வித ஆட்சேபனையும் சொல்வதில்லை.
அதனால்தான் இப்போது மஞ்சு தனது தாய் வீட்டுக்கு வந்திருக்கிறாள்.
வந்து ஐந்து நாட்களாகி விட்டது.
அவள் அம்மா அமுதாவும் அவளை உள்ளங்கையில் வைத்துதான் தாங்குவாள்.
என்ன இருந்து என்ன....?
முக்கியமாக கிடைக்க வேண்டியது கிடைக்க வில்லையே....
கல்லூரி நாட்களில் இருந்தே அந்த மாதிரி விசயங்களை தோழிகளிடம் பேசி பகிர்ந்து கொண்டிருப்பதால் அந்த விசயத்தில் கொஞ்சம் அதிகமான நாட்டம் உண்டு..
ஆனாலும் தனது குடும்ப சூழ்நிலையை கருத்தில் கொண்டு எந்த விதத்திலும் வழி தவறி போனது கிடையாது.
திருமணம் ஆகி கண்ணுக்கு அழகான கணவன் வாய்த்ததும் கடவுள் தனக்கு மட்டுமே சந்தோசத்தை தருகிறார் என்று நினைக்கும் அளவுக்கு அவளது இல்லற வாழ்க்கை இனிப்பாக நகர்ந்து கொண்டிருந்தது.
அந்த நிலையில்தான் திடீரென்று அவளது கணவன் கணேச மூர்த்திக்கு ப்ரோமொஷனுடன் கூடவே ஓமனில் உள்ள வெளிநாடு கிளைக்கு மாறுதலும் வந்தது.
இடமாறுதலை மறுத்தால் ப்ரமோஷன் பறிபோகும்... நிர்வாகத்தின் கோபத்திற்க்கும் ஆளாக நேரிடும் என்பதால் வேறு வழி இல்லாமல் அவனுக்கும் மனசில்லாமல் இரண்டு நாள்கள் லீவு போட்டு அவளை துவைத்து எடுத்து விட்டுதான் விமானம் எறினான்.
போன புதிதில் தினமும் மறக்காமல் போன் செய்து இனிக்க இனிக்க பேசியவன் போக போக இரண்டு நாள்களுக்கு ஒரு முறை அப்பறம் மூன்று நாட்களுக்கு ஒரு முறை அப்பறம் வாரத்திற்கு ஒரு முறைதான் இப்போது பேசுகிறான்.
பேசுகின்ற போதெல்லாம் ரொமான்சுக்கு ஒன்றும் குறைவில்லை...
மஞ்சுவுக்கு இப்போது அதுதான் பிரச்சினை.
அவன் பாட்டுக்கு போனில் நேரில் செய்வதை போல பேசி மூடை ஏற்றி விட்டு டாடா சொல்லி விட்டு போனை வைத்து விட மஞ்சுவுக்கு இங்கே தூக்கம் வராமல் படுக்கையில் புரள்வதே வாடிக்கையாகிப் போனது.
எத்தனை நாள்தான் இரவு நேரத்தில் வீட்டில் உள்ளவர்களுக்கு தெரியாமல் குளித்து உணர்ச்சியை அடக்க...?
பாவம்.... அவளுக்கு வேறு எந்த மாதிரி யுக்தியும் தெரியாது. அவள்தான் என்ன செய்வாள்...?
என்னதான் உடைக்கும் உணவுக்கும் கஷ்டமில்லாத நிறைவான வாழ்க்கை என்றாலும் ஒரு தாய்க்கு மகளின் மனச்சோர்வு புரியாதா என்ன....?
மஞ்சும் மாமியார் வீட்டிலிருந்து தனது தாய் வீட்டுக்கு வந்த நாள் முதல் தாயிடமும் பக்கத்து வீட்டுக் காரர்களிடமும் முகம் மலர பேசினாலும் இரவு நேரத்தில் அவள் சோர்வடைந்து போவதை அவழ்த்து தாய் அமுதாவும் கவனிக்கத் தவற வில்லை...
இரண்டு நாள்களிலேயே அமுதாவுக்கு புரிந்து போய் விட்டது.
தனது மக்கள் விரகதாபத்தில் துவண்டு கொண்டிருக்கிறாள் என்பதை அறிந்து அவளும் தனக்குள்ளே வருந்தினாள்.
இந்த மருமகனுக்கு என் இவளுடைய தாகம் புரிய வில்லை... சரி... அப்படியே புரிந்தாலும்தான் என்ன செய்ய முடியும்.... வேலையை விட்டு விட்டு வரவும் முடியாது.
இன்னும் ஒரு வருடம் கழித்துதான் வர முடியும்... அது வரை தந்து மக்கள் விரகதாபத்தில் எப்படி எல்லாம் துவண்டு போவாள் என்று எண்ணிப் பார்க்கவே அமுதாவுக்கு சஞ்சலமாக இருந்தது.
இன்று காலையில் விடிந்து நேரமாகியும் மாஞ்சு தன்னறையை விட்டு வெளியே வராததால் அமுதா உள்ளே சென்று பார்க்க,
அங்கே மஞ்சு விழித்த நிலையில் ஒருக்களித்து படுத்து ஜன்னல் வழியே வெறித்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
அமுதா அங்கே போனதை கூட அவள் உணரவில்லை.